Нәсел ?әҗәрәбездә минем гаиләм.
Бу сихри һәм гаҗәеп күркәм дөньяда я?әүче һәр ке?енең бар булган мәхәббәт көче белән яраткан, аның өчен гомерен бирергә әзер булган әйбере буладыр. Чөнки ке?е бу җиһанда, һич?иксез, нәрсә өчендер я?и. Минем өчен дә ?ундый зур хәзинә, дөньяда булган барлык асылта?ларга да алы?тырмаслык нәрсә бар. Ул – минем яраткан, бердәнбер гаиләм! Адәм баласы нинди генә авырлыклар кичереп я?әмәсен, гаиләсендә нинди генә катлаулы мөнәсәбәтләр булмасын, аның йөрәк түрендә барыбер гаиләсенә карата булган җылылык саклана. Бу җылылык бик көчле булырга мөмкин. ?леге җылылык, йөрәккә генә сыймыйча, бар булган якын ке?еләренә аз гына булса да өле?ен бүләк итеп, аларга дөньяда я?әргә көч биреп, үзенә бертөрле ямь өстәп торырга мөмкин.
Мин үземдә нәкъ ?ундый җылылык тоям, һәм бу җылылык, әлбәттә, яраткан гаиләмә карата. Аны минем күңелемдә кем уятты соң?! Билгеле инде, әти-әнием! Алардан да ях?ырак, алардан да күркәмрәк ке?е минем өчен бу дөньяда юк. ? иң мөһиме- безнең гаиләдәге мөнәсәбәт.
Бар ата- ана да баласына ях?ы тәрбия бирим дип тыры?а. ?мма тәрбия бирү өчен уңай үрнәк күрсәтү дә бик кирәк ?ул. Мин әти- әниемнең бервакытта безнең кар?ыбызда ачуланы?каннарын күргәнем, бер –берсенә ә?әке сүзләр әйткәнен и?еткәнм юк. ? кемнең әтисе, балаларының йөзендә ?атлык нуры күрер өчен, аларның яраткан көйләренә биеп, клоун киемнәре киеп йөри икән?! Минем әтиемнән- яраткан әтиемнән чыга бу тама?алар. ? балаларының һәр э?- гамәлендә ямь, иман нуры күренсен; һәрвакыт Аллага ы?аныч булсын өчен өйрәтелгән догалар- әнием тыры?лыгы. ?мма гаилә тәрбиясендә иң о?аган нәрсә- әтием белән әниемнең барлык ке?еләрне бер дәрәҗәдә тигез күреп яратырга, хөрмәт итәргә өйрәтүләре, һәм һәрвакыт бердәм булуыбыз. Чөнки пилмән бөкләгәндә әтиеңне дә а? бүлмәсендә- өстәл янында күрү; бергә кар бабай әвәләгәндә,безнең ?атлыкны уртакла?ып, бала чакларын искә тө?ереп, карга чумган әти- әниеңнең булы?ып йөрүе; әниеңнең оста куллары син кайтып кергән тө?кә өлгертим дип пе?ергән тәм- томнарның ху? исе куаныч кына түгел, ә әйтеп бетерә алмаслык горурлык һәм чиксез бәхет тә ул!
Боларның әти-әнисе балаларын беркайчан да ачуланмый микән, дип тә уйлап була. ?мма һәрвакыт ?улай түгел ?ул, ачуланган вакытлары да була. ?мма песи баласыныкы кебек самими күз кара?ы белән әниемә текәлеп: “Гафу ит мине, әнием!”- дигәч, ул да түзеп тора алмый. “Балакаем,”- дияр дә кысып кочаклап алыр. Бу- чын чынлап ?атлыклы, әйтеп бетерә алмаслык ләззәтле минутлар.
Һәр ке?егә гаиләле булу хокукы бирелгән. Ләкин тормы?та “та?лап калдырылган балалар” дигән аяныч күрене? тә бар ?ул. Мондый ата-аналар кая туа да, нинди гаиләдә үсә икән? Ятим балаларны күреп, минем йөрәгем әрни. “Моның әнисе хәзер нәрсә уйлый икән?”- дигән сорауга мин беркайчан да җавап таба алмам ?икелле. Моның өчен нинди та? бәгырь, нинди туң йөрәк кирәк соң? Бәхеткә кар?ы, үзләренең җылы канаты астына, гаилә учагы тирәсенә ?у?ы ятимнәрне сыендыручы изге җаннар да табылып тора. Һәм аларның елдан ел артуы мине бик сөенднрә. Гаиләле булудан, иртә белән сине үбеп уяткан; э?тән арып кайтсалар да, синең хәлләрең белән дә кызыксынган, йөзеңдә борчылу күреп, сиңа ярдәмгә а?ыккан, һәрвакыт сине аңларга тыры?кан, син бәхетле булсын дип, җанын да бирергә әзер булган әти- әнидән; ?аярып кына чәчеңнән тартып киткән яки сыңар ба?магыңны я?ереп куйган апаңны пыр туздырып куып йөрүдән дә кыйммәтлерәк нәрсә бармы икән дөньяда.
Гомумән, мин үземнең гаиләм белән бик горурланам. Гаиләдә һәр ке?е җылы сүзләрен кызганмыйча әйтсен, туганнарын яратуын һәрчак исләренә тө?ереп торырга өйрәнсен иде. Бу- гаиләдә иң кирәкле әйбер. Гаиләне беркайчан да, бер нәрсәгә дә алы?тырып булмый. Чөнки ул- бердәнбер хәзинә. ?тием белән әниемнән алган мәхәббәтне, назны, алар тәҗрибәсен мин үзем төзеячәк гаиләгә дә күчерергә телим. Мин үземнең балаларым да әти- әниләрен Шулай яратуы турында, үзенең нәсел – нәсәбен белеп, барлап һәм хөрмәт итеп торулары турында хыялланам. Шул максаттап чыгып, без гаиләбезнең нәсел ?әҗәрәсен төзедек. Һәм ул буыннан буынга тап?ырылыр, тулыланыр һәм беркайчан да өзелмәс, дип ы?анам.
Укучым Сөләйманова ?нга ин?асы
